Główny bohater książki Śmierć, antropoformiczna personifikacja został wylany ze swojej pracy, przez co wybiera życie kosiarza pod imieniem Bill Brama na farmie starszej pani. Audytorzy, którzy podjęli tą decyzję nie wybrali jeszcze zastępstwa dla Śmierci, dlatego w Ankh-morpork nikt nie przychodzi po dusze zmarłych, co skutkuje zbyt dużą ilością siły życiowej. Ożywione zostają nie tylko przemioty, lecz zmarli ludzie, a w tym 130-letni mag z Niewidocznego Uniwersytetu, Windle Poons. Teraz razem ze swoimi kolegami z pracy na czele z nadrektorem próbuje dowiedzieć się dlaczego nie jest martwy. Oprócz tych dwóch najważniejszych wątków jest też ogrom innych pobocznych wydarzeń, takich jak grupa nieumarłych, walczących o tolerancję, czy potyczki magów z morderczymi wózkami wojownikami. Opowieść wypełniają po brzegi groteska, absurd, ironia oraz niebanalny humor, który nie zwalnia nawet na moment. To wszystko wyraźnie kontrastuje motyw starzenia się oraz oswojenia ze śmiercią, który balansuje zabawną historię.
Kwestor nie jadał dużo, ale żył nerwami. Był przekonany, że jest anorektykiem, ponieważ za każdym razem, kiedy patrzył w lustro, widział tam grubego człowieka. Był to nadrektor, który stał z tyłu i krzyczał na niego.
~Kosiarz
Czy drzwi naprawdę się otworzą, czy On przez nie przeniknie? Znany był przecież ze swej umiejętności przedostawania się do zamkniętych szczelnie pomieszczeń… Zwłaszcza do zamkniętych szczelnie pomieszczeń, jeśli się dobrze zastanowić. Wystarczy zamknąć się naprawdę szczelnie, a reszta jest już tylko kwestią czasu.
~Kosiarz
Źródła:
<https://www.gloskultury.pl/szesc-pensow-to-szesc-pensow-terry-pratchett-kosiarz-recenzja>
<https://www.literatura.gildia.pl/tworcy/terry_pratchett/kosiarz/recenzja>