Krew elfów Andrzeja Sapkowskiego jest pierwszą z pięciu tomów sagi o zabójcy potworów Geralcie z Rivii, która rozgrywa się po dwóch zbiorach opowiadań, stanowiących wstęp do głównej historii. Po podbciu Cintry przez wielką armię Nilfgaardu, Ciri, wnuczka Calanthe i Dziecko Niespodzianka cudem uniknęła śmierci i trafiła do jednej z chłopskich rodzin, gdzie zgodnie z przepowiednią znalazł ją Geralt. Teraz jako opiekun dziewczynki, zabiera ją do wiedźmińskiego siedliszcza Kaer Morhen, gdzie razem z pomocą reszty wiedźminów zaopiekuje się nią oraz podda ciężkiemu treningowi. Jednocześnie Jaskier, najlepszy przyjaciel Geralta zostaje uwięziony, porywacze siłą chcą się od niego dowiedzieć, gdzie wiedźmin zabrał dziewczynę. Powieść Sapkowskiego od razu zalewa czytelnika różnymi wątkami z pozoru niezwiązanymi ze sobą, które po pewnym czasie łączą się w logiczną całość.
Popularne na dworze króla Vizimira powiedzonko głosiło, że jeśli Dijkstra twierdzi, że jest południe, a dookoła panują nieprzebite ciemności, należy zacząć niepokoić się o losy słońca.
~Krew elfów
W krwi elfów świat nie jest czarno-biały, wszystko składa się z odczeni szarości, kontynent roi się od potworów oraz grasujących na nim bandytów. Z południa nadchodzi potężna armia Nilfgaardu, na którego czele stoi cesarz Emhyr van Emreis o imperialistycznych zapędach. Na samej północy wcale nie jest lepiej, w książce podjęty zostaje problem rasizmu, który dotyczy wielu miast i wsi. Ludzie którzy zdominowali cały kontynent i wytworzyli wiele potężnych królestw, po czym wyparli elfy z własnych ich domów, zmuszając je do zamieszkania w lasach. Elfy i krasnoludy, które zdecydowaly się mieszkać pośród ludzi traktowani są przez nich jako gorsze istoty, jako odmieńcy, których należy tępić. Żyją w ciągłym strachu przed zagrożeniem ze strony pełnych pogardy ludzi, którzy nienawidzą ich tylko przez to jacy się urodzili.
Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.
~Krew elfów
Opowieść ta dosadnie pokazuje, że nawet najbardziej pochmurni i ponurzy ludzie o strasznym wyglądzie zdolni są do odczuwania uczuć. Geralt pomimo przejścia przez morderczy wiedźmiński trening oraz próbę traw mającą na celu usunięcie emocji świetnie sprawdził się w roli przybranego ojca Ciri. Zabójca potworów w końcu zaakceptował swoje przeznaczenie, dzięki czemu pomiędzy nim a dziewczynką powstała silna więź, która tylko ich wzmocniła. Bohaterowie w Krwii elfów zostali znakomicie wykreowani, każdy z nich urzeka swoją osobowością oraz ciętym humorem. Książka poprzez ciekawe i humorystyczne dialogi podejmuje ważne dla naszej cywilizacji problemy i dobrze opisuje ludzką naturę.
Źródła:
<https://okiemfilmoholika.pl/ksiazki/wiedzmin-krew-elfow-recenzja/>
<https://www.granice.pl/recenzja/krew-elfow/662>